Wytyczne dotyczące niewydolności serca

Wytyczne dotyczące niewydolności serca mogą pomóc w leczeniu niewydolności serca. Niewydolność serca to schorzenie, na które wpływają liczne choroby współistniejące, niska jakość życia, częste hospitalizacje i wysoka śmiertelność. W związku z tym leczenie choroby poprzez wykorzystanie wytycznych dotyczących niewydolności serca obejmuje wieloaspektowe leczenie terapeutyczne, oprócz wielowymiarowego procesu oceny. Wiedza na temat leczenia i patofizjologii niewydolności serca stale się gromadzi. Utrudnia to niezależnym specjalistom odpowiednie i łatwe przekształcanie nowych informacji w skuteczne standardy opieki nad pacjentami. Mimo że dane z badań są cenne i dostępne, nie wyznaczają wystarczających wskazówek dotyczących postępowania z indywidualnymi pacjentami.

Wytyczne dotyczące niewydolności serca mogą być pomocne w procedurze diagnostycznej. W diagnostyce niewydolności serca bardzo ważny jest wywiad chorobowy pacjenta. Dla pacjentek, u których w rodzinie lub osobiście występowały przypadki okołoporodowe (kobiety), chemioterapia, choroba wieńcowa. duszność ryzyko niewydolności serca jest u nich wyższe. Do głównych objawów choroby należą kołatanie serca, ortnopes, obrzęk ciała i kostek, zmęczenie oraznadciśnienie oraz

Wytyczne dotyczące niewydolności serca mogą pomóc w opracowaniu opisowych miar niewydolności serca. Obejmuje:

1. Wiek: Pacjentów można klasyfikować według wieku.
2. Płeć: Pacjentów można klasyfikować według płci.
3. Diagnoza: Diagnozę można również zastosować jako sposób klasyfikacji.
4. Miara niewydolności serca wolnej od wad: Mierzy wydajność szpitala w zakresie zapewniania interwencji konkretnemu pacjentowi.
5. Złożony miernik niewydolności serca: Mierzy zdolność szpitala do zapewnienia odpowiednich interwencji w oparciu o dowody.
6. Rasa: Pacjenci mogą być klasyfikowani według pochodzenia etnicznego lub rasy latynoskiej.
7. Wskaźnik ponownych przyjęć: Jest to odsetek przypadków, w których pacjent zostaje ponownie przyjęty.

Wytyczne dotyczące niewydolności serca pomagają w leczeniu niewydolności serca. Wizja niewydolności serca jest złożona i stale się zmienia, a leczenie niewydolności serca opiera się na dowodach. Biorąc pod uwagę te czynniki, lekarz nie może po prostu polegać na obserwacji i osobistym doświadczeniu przy podejmowaniu decyzji o zastosowaniu terapii. Niewydolność serca jest obecnie klasyfikowana jako choroba przewlekła, co jeszcze bardziej frustruje stanowisko lekarza. Wynik decyzji podjętych przez klinicystę może nie być oczywisty przez wiele lat ze względu na przewlekły stan niewydolności serca.

Trudno jest również uogólniać przypadki, ponieważ rokowanie i historia każdego pacjenta znacznie się różnią. Możliwe jest, że leczenie nie złagodzi znacząco objawów niewydolności serca, jednocześnie opóźniając jej postęp. Może także opóźniać wystąpienie zdarzeń śmierci i przygnębienia. Ocena niektórych wyników terapeutycznych jest utrudniona ze względu na możliwy zróżnicowany efekt różnych terapii skojarzonych.

Niewydolność serca jest idealnym tematem do opracowania wytycznych postępowania (Wytycznych dotyczących niewydolności serca), ponieważ jest bardzo rozpowszechniona i złożona oraz istnieją różne opcje terapeutyczne.

American Heart Association i American College of Cardiology Foundation podkreślają kilka wytycznych dotyczących niewydolności serca przydatnych w leczeniu niewydolności serca. Pacjenci z niewydolnością serca powinni przejść rygorystyczne badania fizykalne i wywiad, aby wykryć zachowania lub zaburzenia niekardiologiczne lub kardiologiczne, które mogą sprzyjać postępowi lub rozwojowi niewydolności serca. U pacjentów cierpiących na idiopatyczną DCM (kardiomiopatię rozstrzeniową) należy wykonać badanie mające na celu ustalenie wywiadu rodzinnego od 3 pokoleń, co pomoże w ustaleniu rodzinnego DCM.

Przy każdym spotkaniu z pacjentem należy ocenić parametry życiowe i stan objętości krwi. Należą do nich występowanie ortopnei obwodowej lub obrzęku, przybliżenie ciśnienia w żyle szyjnej i późniejsza ocena masy ciała.

Wytyczne dotyczące niewydolności serca sugerują ocenę ryzyka. Przy szacowaniu ryzyka zgonu u pacjentów hospitalizowanych lub ambulatoryjnych z niewydolnością serca przydatne może być zastosowanie certyfikowanych, wieloczynnikowych skal ryzyka.

Wytyczne dotyczące niewydolności serca mogą pomóc w tworzeniu badań diagnostycznych. Wstępne badania diagnostyczne u pacjentów z objawami niewydolności serca powinny obejmować badanie hormonu tyreotropowego, badanie czynności wątroby, profil lipidowy na czczo, badanie glukozy, kreatyniny w surowicy, azotu mocznikowego we krwi, elektrolitów w surowicy, takich jak magnez i wapń, badanie moczu i morfologię krwi. Jeżeli zostało to wskazane, monitorowanie seryjne powinno obejmować monitorowanie czynności nerek i monitorowanie seryjne. U wszystkich pacjentów wykazujących objawy niewydolności serca należy wykonać badanie echokardiograficzne 12-odprowadzeniowe. Rozsądne jest również wykonanie badań przesiewowych w kierunku HIV lub hemochromatozy. Zasadna jest także diagnostyka w kierunku guza chromochłonnego, amyloidozy i chorób reumatologicznych, jeśli lekarz podejrzewa ich obecność.

W przypadku pacjentów ambulatoryjnych cierpiących na duszność przydatne byłoby oznaczenie NT-proBNP (N-końcowy peptyd natriuretyczny prohormonu w mózgu) lub BNP, aby ułatwić lekarzom podejmowanie decyzji dotyczących diagnostyki niewydolności serca. Jest to szczególnie konieczne w przypadku niepewności klinicznej. Pomiar NT-proBNP jest ważny dla określenia ciężkości choroby lub rokowania w przewlekłej niewydolności serca. Wytyczne dotyczące niewydolności serca na podstawie tych testów są niezbędne do osiągnięcia optymalnego dawkowania GDMT u niektórych pacjentów z kliniczną ewolemią. Jest to możliwe, jeśli prowadzony jest dobrze zorganizowany program leczenia niewydolności serca.

Jednakże znaczenie kolejnych pomiarów NT-proBNP i BNP w zmniejszaniu śmiertelności czy hospitalizacji pacjentów nie zostało dotychczas właściwie określone. Konieczne może być także rozważenie badań dostępnych klinicznie, obejmujących badanie zwłóknienia i biomarkerów ran mięśnia sercowego w celu stratyfikacji ryzyka leczenia zachowawczego u tych pacjentów.

W przypadkach, gdy diagnoza jest niepewna, konieczne jest oznaczenie NT-proBNP (N-końcowego peptydu natriuretycznego prohormonu w mózgu) lub BNP jako potwierdzenie decyzji klinicznej w celu identyfikacji skrajnie zdekompensowanej niewydolności serca.

U pacjentów, u których wydaje się, że występuje niewydolność serca, należy wykonać zdjęcie rentgenowskie w celu określenia zastoju w płucach i wielkości serca. Zdjęcie rentgenowskie jest również przydatne w ustaleniu, czy istnieją inne choroby, które mogą powodować objawy, takie jak płucne oraz choroby serca. Podczas wcześniejszej oceny pacjenta należy wykonać badanie echokardiograficzne 2D metodą Dopplera. Jest to konieczne do oceny funkcji komory, grubości i ruchu jej ścian, funkcji i wielkości zastawki.

Rozsądne byłoby również wykonywanie nieinwazyjnych badań obrazowych u pacjentów wykazujących objawy niewydolności serca. Jest to konieczne do określenia żywotności i niedokrwienia mięśnia sercowego. Ocena żywotności jest również uzasadniona w określonych warunkach przy planowaniu rewaskularyzacji pacjentów z CAD (choroba wieńcowa). Objętość i LVEF można zbadać za pomocą rezonansu magnetycznego lub ventrykulografii radionuklidów. Nie należy rutynowo oznaczać czynności LV, jeśli nie ma interwencji terapeutycznych ani zmian stanu klinicznego. Podczas oceny obciążenia bliznami lub procedur naciekowych mięśnia sercowego.

U pacjentów cierpiących na zaburzenia oddechowe należy przeprowadzić inwazyjne obserwacje hemodynamiczne za pomocą cewnika wprowadzanego przez tętnicę płucną. Metodę tę należy również stosować, gdy dostępne są dowody kliniczne wskazujące na upośledzoną perfuzję, a na podstawie oceny klinicznej nie można ustalić ciśnień wewnątrzsercowych.

Monitorowanie to jest konieczne w przypadku pacjentów, u których objawy nie ustępują pomimo empirycznej modyfikacji standardowych terapii. Jest to również konieczne u następujących pacjentów:

• Osoby wymagające rozważenia przeszczepu lub MCS (mechanicznego wspomagania krążenia).
• Osoby potrzebujące pozajelitowego środka wazoaktywnego.
• Osoby ze stale niskim ciśnieniem skurczowym pomimo początkowej terapii.
• Osoby z niepewnym płucnym lub ogólnoustrojowym oporem naczyniowym, perfuzją lub stanem płynów.
• Osoby, u których czynność nerek pogarsza się pomimo leczenia.

Jeżeli jest oczywiste, że czynnikiem przyczyniającym się do niewydolności serca jest niedokrwienie, uzasadnione jest wykonanie koronarografii u kwalifikujących się pacjentów. W przypadku konkretnej oceny, która może potencjalnie wpłynąć na leczenie, konieczna będzie biopsja endomiokardialna.

Nie zaleca się przeprowadzania inwazyjnej obserwacji hemodynamicznej u pacjentów, u których występuje przekrwienie z objawową reakcją na leki rozszerzające naczynia i leki moczopędne oraz ciężka niewyrównana niewydolność serca. Podczas rutynowej oceny pacjentów z niewydolnością serca należy unikać biopsji endomikardialnej.

Leczenie niewydolności serca jest konieczne w następujących celach:

1. Aby przedłużyć przeżycie
2. Aby zmniejszyć konieczność hospitalizacji
3. Aby pacjenci mogli poczuć się lepiej

Zapobieganie hospitalizacji pacjentów z niewydolnością serca jest korzystne zarówno dla pacjenta, jak i dla systemu opieki zdrowotnej.

Zaburzenia lipidowe i nadciśnienie należy leczyć zgodnie ze współczesnymi wytycznymi. Pomoże to zmniejszyć ryzyko niewydolności serca. Czynniki kardiotoksyczne, takie jak palenie tytoniu, cukrzyca i otyłość powinny należy ich unikać lub je kontrolować, ponieważ mogą prowadzić do niewydolności serca.

Inhibitory ACE należy stosować u pacjentów, u których w przeszłości występował OZW, obniżona EF (frakcja wyrzutowa) lub MI (zawał mięśnia sercowego). Ma to na celu zmniejszenie śmiertelności i zapobieganie objawowej niewydolności serca. ARB należy stosować u pacjentów, którzy nie tolerują inhibitorów ACE. Ponadto, aby zmniejszyć ryzyko śmierci, należy stosować beta-blokery oparte na dowodach. Statyny należy stosować u pacjentów, u których w przeszłości lub niedawno występował OZW (ostry zespół wieńcowy), aby zapobiec występowaniu chorób sercowo-naczyniowych i objawowej niewydolności serca.

U pacjentów z wadami strukturalnymi serca, takimi jak przerost lewej komory, należy monitorować ciśnienie krwi zgodnie z procedurami praktyki klinicznej w przypadku wysokiego ciśnienia krwi. Ma to również na celu zatrzymanie objawowej niewydolności serca. Nawet bez przebytego zawału mięśnia sercowego u pacjentów ze zmniejszoną EF należy stosować beta-blokery w celu zatrzymania objawowej niewydolności serca.

ICD należy umieścić u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną niewykazujących objawów występujących 40 dni po zawale serca, przyjmujących odpowiednie leki, mających rozsądne oczekiwane przeżycie i mają LVEF wynoszącą 30% lub mniej. Ma to na celu zapobieżenie ryzyku nagłej śmierci.

Są to strategie niefarmakologiczne. Pacjentów, którzy przebyli niewydolność serca, należy uczyć konkretnych sposobów dbania o siebie. Zaleca się im także aktywność fizyczną, która poprawi ich funkcjonalność. W celu ograniczenia objawów zastoinowych pacjentom zaleca się zmniejszenie spożycia sodu.

W celu poprawy funkcjonalności i podniesienia LVEF u osób z bezdechem sennym i niewydolnością serca korzystne może być utrzymywanie stałego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych. U pacjentów z niewydolnością serca, którzy są stabilni klinicznie, przydatne może być poddanie się rehabilitacji kardiologicznej w celu poprawy funkcjonalności, śmiertelności, HRQOL (jakości życia związanej ze zdrowiem) i czasu trwania ćwiczeń.

Należą do nich leki moczopędne, inhibitory ACE i ARB. ARB (blokery receptora angiotensyny II) są niezbędne w zmniejszaniu śmiertelności i zachorowalności. Można je stosować jako leczenie pierwszego rzutu zamiast inhibitorów ACE u pacjentów z niewydolnością serca.

Nadciśnienie lub wysokie ciśnienie krwi wiąże się z niebezpieczeństwem rozwoju niewydolności serca. Aby zmniejszyć to ryzyko, wskazane byłoby poddanie się leczeniu hipotensyjnemu. Znacząco zmniejsza ryzyko wystąpienia niewydolności serca. Wyjątkiem w tym przypadku są blokery receptorów alfa-adrenergicznych. Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i niewydolnością serca nie powinni być leczeni werapamilem i diltiazzemem (ujemnie inotropowe CCB). W tym przypadku należy również unikać moksonidyny, ponieważ wiąże się ona ze zwiększoną śmiertelnością. Ciśnienie krwi należy kontrolować za pomocą ARB, ACEI, leków moczopędnych, MRA. W przypadku ich braku lekarz może wybrać felodypinę, amlodypinę lub hydralazynę.

Jest to dopuszczalne jako leczenie w ostatnich stadiach niewydolności serca. Pomimo braku kontrolowanych badań istnieją dowody na to, że przeszczepy zwiększają szanse na przeżycie, większą zdolność do ćwiczeń, lepszą jakość życia i możliwość wcześniejszego powrotu do pracy. Wyzwaniem jest jednak niedobór dawców i powikłania długoterminowej terapii immunosupresyjnej po operacji. Należą do nich: waskulopatia wieńcowa, nowotwory złośliwe, niewydolność nerek, nadciśnienie, infekcja i odrzucenie przeciwciał.

Przeprowadzono metaanalizy i przeglądy systematyczne, które sugerują, że trening wysiłkowy i wynikająca z niego kondycja fizyczna prowadzą do lepszej jakości życia pacjentów z niewydolnością serca. Zmniejsza także częstość hospitalizacji i zwiększa tolerancję na wysiłek fizyczny.

Aby zapewnić doskonały system opieki obejmujący zarówno szpital, jak i całą społeczność, niewydolność serca należy leczyć zgodnie z wytycznymi dotyczącymi niewydolności serca. Zapewnia to optymalne leczenie wszystkich pacjentów z niewydolnością serca, od początku do końca ich drogi do powrotu do zdrowia.

Osiągnięcie tego celu powinno zostać uwzględnione w powszechnym zabezpieczeniu osób z niewydolnością serca. Świadczenia w ramach tego świadczenia obejmują opiekę paliatywną i rehabilitację kardiologiczną.

Istnieją wielodyscyplinarne programy zarządzania, które są niezbędne do realizacji tego pakietu opieki. Programy te mają na celu poprawę wyników poprzez wcześniej zaplanowaną kontynuację z edukacją pacjentów, lepszy dostęp do placówek opiekuńczych, wsparcie psychospołeczne i maksymalizację leczenia.

Wytyczne dotyczące jakości i osiągnięć w niewydolności serca są przydatne do oceny i doskonalenia interwencji terapeutycznych u pacjentów z niewydolnością serca. Formułowanie takich środków należy rozpocząć od głębokiego zrozumienia omówionych tutaj wytycznych dotyczących niewydolności serca.

Miary osiągnięć są przydatne, ponieważ zwiększają pilność zastosowania ważnych dowodów klinicznych w praktyce. Szpitale muszą trzymać się mierników osiągnięć, jeśli mają zasłużyć na uznanie za swoje osiągnięcia.

Środki jakości mają zastosowanie do aspektów i procedur opieki, które mają duże wsparcie naukowe. Wskazanie tych miar nie jest jednak tak globalnie określone, jak miary osiągnięć. Osiągnięcia i miary jakości są ustalane przez Get zgodnie z wytycznymi dotyczącymi niewydolności serca. Jest to inicjatywa American Heart Association mająca na celu poprawę jakości opieki nad pacjentami z niewydolnością serca.

Miary osiągnięć określone w wytycznych dotyczących niewydolności serca obejmują:

• Pomiar funkcji lewej komory – odnosi się do odsetka pacjentów z niewydolnością serca, u których w szpitalu stwierdzono jednorazową ocenę LVF; czy przed przybyciem do szpitala, w trakcie pobytu w szpitalu, czy też zostanie to zrobione po wypisaniu ze szpitala.
• ARB/ACEI (inhibitor enzymu konwertującego angiotensynę) podczas wypisu – odnosi się do odsetka pacjentów z niewydolnością serca, którym przy wypisie przepisano ARB lub ACEI.
• Wizyty po wypisie dla pacjentów z niewydolnością serca – dotyczy odsetka pacjentów z niewydolnością serca, dla których wyznaczono wizytę kontrolną po wypisaniu ze szpitala.
• Określone beta-blokery (oparte na dowodach naukowych) – odnosi się to do odsetka pacjentów z niewydolnością serca, którym w chwili wypisu ze szpitala przepisano leki beta-adrenolityczne, takie jak karwedilol.

Środki jakości zawarte w wytycznych dotyczących niewydolności serca obejmują:

• DVT profilaktyka lub profilaktyka zakrzepicy żył głębokich odnosi się do odsetka pacjentów z nieambulatoryjną niewydolnością serca, którzy otrzymali profilaktykę DVT drugiego dnia pobytu w szpitalu.
• Poradnictwo ICD to odsetek pacjentów z niewydolnością serca i frakcją wyrzutową lewej komory lub LVEF, bez przeciwwskazań lub stwierdzonej nietolerancji, którym udzielono poradnictwa ICD.
• Antagonista aldosteronu odnosi się do odsetka pacjentów z niewydolnością serca, u których w momencie wypisu ze szpitala przepisano receptę na antagonistę aldosteronu, u których występuje dysfunkcja skurczowa lewej komory lub LVSD i nie ma udokumentowanej nietolerancji ani przeciwwskazań.
• Leczenie przeciwzakrzepowe w przypadku trzepotania przedsionków odnosi się do odsetka pacjentów z nawracającym trzepotaniem przedsionków, którym w chwili wypisu przepisano leczenie przeciwzakrzepowe.
• Azotan hydralazyny odnosi się do odsetka pacjentów rasy czarnej z niewydolnością serca i LVSD, bez udokumentowanej nietolerancji lub przeciwwskazań, którym podczas wypisu przepisano diazotan izosorbidu i hydralazynę.
• Szczepienie przeciwko grypie w sezonie grypowym.
• Szczepienie na pneumokoki.
• Kontrola w ciągu 7 dni.

Przeczytaj także:

• Czy niewydolność serca kwalifikuje się do świadczeń dla osób niepełnosprawnych?