Martwica kości szczęki z rakiem

Martwica kości szczęki jest powikłaniem, które może wystąpić u osób chorych na nowotwór przyjmujących leki na osteoporozę lub inhibitory angiogenezy. Zaobserwowano to w przypadku raka piersi, raka płuc, szpiczaka mnogiego, raka prostaty i innych nowotworów.

Diagnozę stawia się na podstawie odsłonięcia kości wyrostka zębodołowego, często za pomocą badań obrazowych. Leczenie może obejmować płukanie jamy ustnej, antybiotyki, chirurgiczne oczyszczenie lub usunięcie uszkodzonej kości.

Ważne jest, aby dokładnie przyjrzeć się korzyściom i ryzyku stosowania leków, które mogą prowadzić do martwicy kości. Ty i Twój lekarz musicie zrównoważyć zmniejszone ryzyko złamań (i często dłuższe życie) ze znaczącym wpływem, jaki martwica kości szczęki może mieć na jakość życia.

W przyszłości stanie się to jeszcze ważniejsze, ponieważ leki te zostały obecnie zatwierdzone również do leczenia raka piersi we wczesnym stadium, a działania zapobiegawcze wydają się zmniejszać ryzyko.

Podstawy

Martwica kości dosłownie oznacza „śmierć kości”. Wraz z postępem martwicy kości szczęki dziąsła zanikają, odsłaniając kość szczęki. Ponieważ dziąsła zapewniają dopływ krwi do kości, gdy dziąseł nie ma, kość zaczyna obumierać.

Niektóre leki zmieniają mikrośrodowisko kości, dzięki czemu komórki nowotworowe nie „przyklejają się” tak łatwo. Może to skutkować poprawą przerzutów do kości lub przede wszystkim zapobiegać rozprzestrzenianiu się raka do kości. Mogą także złagodzić osteoporozę, tak częstą w przypadku niektórych metod leczenia raka, poprzez swoje działanie na komórki zwane osteoklastami. Jednak to samo działanie może zapobiec naprawie kości szczęki w odpowiedzi na uraz lub uraz zęba.

Zakres

Pierwszy przypadek martwicy kości szczęki związanej z przyjmowaniem leków (MRONJ) zgłoszono na początku XXI wieku w związku ze stosowaniem leków zawierających bisfosfoniany. Następnie zgłaszano występowanie tego schorzenia podczas stosowania innych leków na osteoporozę i innych leków przeciwnowotworowych.

Dokładna częstość występowania i częstość występowania martwicy kości szczęki jest niepewna i różni się w zależności od wielu czynników (patrz poniżej). Ogółem choroba rozwinie się u około 2% osób leczonych bisfosfonianami z powodu raka. 1

Objawy, objawy i powikłania

Na początku martwica kości szczęki może nie dawać żadnych objawów. Kiedy wystąpią, potencjalne oznaki i objawy obejmują:

• Ból, który może przypominać ból zęba, ból szczęki lub ból zatok
• Ciężkie uczucie w szczęce
• Obrzęk, zaczerwienienie lub drenaż
• Zmniejszone czucie lub drętwienie dolnej wargi
• Nieświeży oddech (halitoza)
• Luźne zęby
• Zmniejszona zdolność otwierania ust ( szczęk szczękowy lub szczękościsk )
• Widoczne odsłonięcie kości szczęki (żuchwy lub szczęki): Martwica kości dolnej szczęki (żuchwy) wywołana lekami występuje częściej niż kości szczęki górnej (szczęki) ze względu na mniejszy dopływ krwi. 2

Komplikacje

Pierwsze oznaki lub objawy osteoporozy szczęki mogą być związane z powikłaniami choroby, takimi jak:

• Złamanie patologiczne: Złamanie patologiczne to złamanie powstałe w wyniku osłabienia kości z jakiegoś powodu, takiego jak martwica, nowotwór lub infekcja. W tym przypadku osłabiona i złamana kość znajduje się w szczęce.
• Zakażenie: Objawy zakażenia mogą obejmować zaczerwienienie, obrzęk, drenaż (często przypominający ropę), gorączkę i/lub dreszcze oraz ogólne objawy grypopodobne.
• Przetoki: Przetoka to nieprawidłowe połączenie pomiędzy dwiema częściami ciała. Może rozwinąć się pomiędzy jamą ustną a skórą otaczającą usta (przetoka ustno-skórna).
• Przewlekłe zakażenie zatok (zatoki szczękowe): U osób, które nie mają zębów lub mają implanty w jamie ustnej, częściej występuje przewlekłe zapalenie zatok i złamania patologiczne. 2

Przyczyny i czynniki ryzyka

Prawdopodobnie istnieją różne mechanizmy leżące u podstaw martwicy kości szczęki (ONJ), w zależności od konkretnej kategorii leku. Najczęstszy winowajca, bisfosfoniany, wiąże się z osteoklastami, które są wyspecjalizowanymi komórkami zaangażowanymi w obrót i naprawę kości. Może to prowadzić do zmniejszonej zdolności do leczenia.

ONJ szczęki często rozwija się po zabiegach stomatologicznych. W tym przypadku wydaje się, że w grę wchodzi połączenie urazu zęba i zmniejszonej zdolności kości do samoleczenia.

Inne leki, które ostatnio powiązano z martwicą kości szczęki, to inhibitory angiogenezy. Angiogeneza to proces, w wyniku którego powstają nowe naczynia krwionośne w celu naprawy uszkodzeń tkanek lub umożliwienia wzrostu nowotworu. Może to prowadzić do mniejszego dopływu krwi do szczęki, a w konsekwencji do martwicy kości (zwanej również martwicą jałową).

Czynniki ryzyka

Do najważniejszych zagrożeń rozwoju martwicy kości szczęki zalicza się połączenie trzech czynników:

• Stomatologiczne czynniki ryzyka
• Rak, jego leczenie i inne schorzenia
• Rodzaj leku

Stomatologiczne czynniki ryzyka

Mniej więcej połowa osób, u których rozwinęła się ONJ w przebiegu nowotworu, poddała się pewnemu zabiegowi stomatologicznemu podczas przyjmowania jednego z leków związanych z tą chorobą. Czynniki ryzyka obejmują:

• Niedawna operacja stomatologiczna: może obejmować ekstrakcję (usunięcie) zęba, operację choroby przyzębia, implanty dentystyczne
• Protezy: Osoby noszące protezy są narażone na większe ryzyko niż osoby posiadające stałą protezę częściową.
• Uraz (urazy głowy i ust)
• Choroby dziąseł ( zapalenie przyzębia )
• Brak regularnej opieki stomatologicznej

Najsilniejszy związek odnotowano w przypadku ekstrakcji zębów i implantów dentystycznych. W jednym badaniu obejmującym osoby chore na szpiczaka mnogiego, u których rozwinęła się martwica kości szczęki (9 z 155 uczestników), 6 z 9 osób zgłosiło niedawną ekstrakcję zęba. 3

Rak, leczenie i inne schorzenia

Większe ryzyko występuje u osób chorych na nowotwory, które można leczyć lekami powodującymi martwicę kości szczęki. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku osób chorych na szpiczaka mnogiego (ze względu na jego zachowanie w kościach), raka płuc oraz raka piersi i prostaty (oba choroby często przenoszą się do kości i mogą być również leczone lekami zwiększającymi ryzyko osteoporozy).

Ryzyko jest również większe u osób chorych na raka, które są leczone chemioterapią (immunosupresja), mają niski poziom hemoglobiny ( niedokrwistość ) lub otrzymują więcej niż jeden lek powodujący martwicę kości szczęki.

U osób poddawanych radioterapii głowy i szyi w skojarzeniu z bisfosfonianami istnieje znaczne ryzyko rozwoju tej choroby (martwicy kości i kości), która zwykle pojawia się wcześniej niż u osób leczonych tylko jednym leczeniem. 4

Inne schorzenia związane z większym ryzykiem obejmują:

• Cukrzyca
• Choroba nerek leczona dializą
• Wysokie ciśnienie krwi
• Wysoki cholesterol

Nie wydaje się, aby palenie zwiększało ryzyko, a ryzyko ONJ w rzeczywistości wydaje się niższe u obecnych palaczy. 5

Wydaje się również, że niektórzy ludzie mają genetyczną predyspozycję do rozwoju martwicy kości szczęki.

Rodzaj, dawka i droga podawania leku

Leki związane z ONJ omówiono poniżej. Należy zauważyć, że bardzo ważnym czynnikiem jest dawka leku, niezależnie od tego, czy jest on podawany doustnie, czy dożylnie (IV) i czas jego stosowania. Kiedy te leki są stosowane w leczeniu osteoporozy u osób bez raka, ryzyko jest bardzo niskie. Natomiast w przypadku raka leki są często podawane w znacznie wyższych dawkach i w formie zastrzyków, a nie doustnie.

Leki

Leki stosowane w leczeniu utraty masy kostnej są ważne dla utrzymania jakości życia wielu osób chorych na raka, ale są także najczęstszą przyczyną martwicy kości szczęki. Mogą być przepisywane z wielu różnych powodów, w tym:

• Przerzuty do kości : Bisfosfoniany i denosumab to „ leki modyfikujące kości ”, które można stosować w leczeniu nowotworów rozprzestrzeniających się do kości. Przerzuty do kości mogą znacznie obniżyć jakość życia. Mogą również prowadzić do powikłań, takich jak ból (który może być silny), złamania patologiczne, złośliwy ucisk rdzenia kręgowego i hiperkalcemia (podwyższony poziom wapnia we krwi). Około 70% osób chorych na raka piersi z przerzutami będzie miało przerzuty do kości, a leki te mogą znacznie zwiększyć przeżycie. Chociaż  przerzuty do kości mogą występować w przypadku wielu rodzajów nowotworów, są one również częste w przypadku raka prostaty, raka nerek, raka płuc i chłoniaków.
• W przypadku zajęcia kości w przypadku szpiczaka mnogiego : Szpiczak mnogi może zarówno hamować komórki tworzące kość (osteoblasty), jak i stymulować komórki rozkładające kość (osteoklasty), w wyniku czego kości wyglądają jak „zjedzone przez mole”. Powikłania kostne są bardzo częste w przypadku tej choroby, a ból kości jest często pierwszym objawem. Bisfosfoniany lub denosumab mogą zmniejszyć powikłania związane z zajęciem kości. 7
• W przypadku raków piersi we wczesnym stadium, które wykazują receptory estrogenowe ( bisfosfoniany w przypadku raka piersi we wczesnym stadium ): U kobiet po menopauzie (lub kobiet przed menopauzą leczonych terapią supresyjną jajników) bisfosfoniany w połączeniu z inhibitorem aromatazy zmniejszały ryzyko nawrotu i nawrotu kości o 35 %. Wydaje się, że leki te zmieniają mikrośrodowisko kości w taki sposób, że komórki nowotworowe przedostające się do kości nie „przyklejają się”. 8
• Aby przeciwdziałać lekom stosowanym w leczeniu raka. Zarówno terapia antyestrogenowa (inhibitory aromatazy) w przypadku raka piersi, jak i terapia antyandrogenowa w przypadku raka prostaty może prowadzić do osteoporozy.

Ważne jest, aby dokładnie zrozumieć zalety tych leków przy ocenie ryzyka martwicy kości szczęki.

Bisfosfoniany

Wiele osób zna bisfosfoniany jako leki stosowane w leczeniu osteoporozy. W przypadku osteoporozy leki te są zwykle przyjmowane doustnie. Jednakże w przypadku raka bisfosfoniany często podaje się dożylnie w dawce od 100 do 1000 razy większej niż leki stosowane w leczeniu osteoporozy . 5

Bisfosfoniany stosowane w leczeniu raka obejmują:

• Zometa (kwas zoledronowy): w USA
• Bonefos (kwas klodronowy): w Kanadzie i Europie
• Aredia (pamidronian)

Natomiast bisfosfoniany stosowane głównie w leczeniu osteoporozy obejmują Actonel (ryzedronian), Boniva (ibandronian) i Fosamax (alendronian).

Badania dotyczące martwicy kości szczęki u osób otrzymujących onkologiczne dawki bisfosfonianów lub denosumabu wykazały częstość występowania od 1% do 15%. Natomiast częstość występowania martwicy kości szczęki u osób otrzymujących mniejsze dawki tych leków w leczeniu osteoporozy szacuje się na 0,001–0,01%. 9

Ze względu na sposób wiązania bisfosfonianów w komórkach ich działanie może utrzymywać się nawet do 10 lat po zakończeniu leczenia. Może to być korzystne, jeśli chodzi o zmniejszenie ryzyka złamań, ale oznacza również, że negatywne skutki leku mogą utrzymywać się przez długi czas po jego odstawieniu. 2

Denosumab

Denosumab to inny rodzaj leku, który można również stosować w leczeniu przerzutów do kości u osób chorych na raka lub osteoporozę. Lek zmniejsza resorpcję kości poprzez zakłócanie tworzenia i przeżycia osteoklastów.

Istnieją dwa markowe leki zawierające denosumab, a różnica polega na wskazaniu:

• Xgeva (denosumab) jest stosowany w leczeniu raka
• Prolia (denosumab) jest stosowana w leczeniu osteoporozy w USA

Chociaż denosumab był w mniejszym stopniu badany w leczeniu przerzutów do kości niż bisfosfoniany, wydaje się, że jest on równie skuteczny w ograniczaniu powikłań, takich jak złamania. Podobnie jak bisfosfoniany, wydaje się, że ma również działanie przeciwnowotworowe.

W przeciwieństwie do bisfosfonianów lek nie wiąże się trwale z kośćmi, dlatego działanie leku nie utrzymuje się tak długo. Większość tych efektów (dobrych lub złych) znika po sześciu miesiącach.

Podobnie jak w przypadku bisfosfonianów, ryzyko martwicy kości szczęki różni się w zależności od stosowania leku. W przypadku stosowania leku u osób chorych na raka ryzyko wahało się od 1% do 2%, podczas gdy ryzyko u osób stosujących leki na osteoporozę wynosiło od 0,01% do 0,03%. 9

Bisfosfoniany vs. Denosumab

Chociaż Zometa (oraz Bonefos w Kanadzie i Europie) i Xgeva przynoszą korzyści, a także ryzyko dla osób chorych na raka, istnieje kilka różnic.

Jeśli w przypadku bisfosfonianów wystąpi martwica kości szczęki, zwykle występuje ona po 48 miesiącach stosowania (IV) lub 33 miesiącach (w przypadku preparatów doustnych). W przypadku leku Xgeva martwica kości zwykle występuje wcześnie po rozpoczęciu leczenia. 10

Do niedawna badania sugerowały, że korzyści i ryzyko stosowania denosumabu były podobne jak w przypadku bisfosfonianów (Zometa). To powiedziawszy, badanie przeprowadzone w 2020 r. wykazało, że Xgeva wiąże się ze znacznie większym ryzykiem osteoporozy szczęki niż Zometa. W tym badaniu częstość występowania martwicy kości szczęki podczas stosowania leku Xgeva wynosiła od 0,5% do 2,1% po roku leczenia, od 1,1% do 3,0% po dwóch latach i od 1,3% do 3,2% po trzech latach. W przypadku preparatu Zometa częstość występowania ONJ wynosiła od 0,4% do 1,6% po roku, od 0,8% do 2,1% po dwóch latach i od 1,0% do 2,3% po trzech latach stosowania leku. 5

Inne leki na raka

Badania są bardzo młode, ale ostatnio powiązano wiele innych metod leczenia raka z martwicą kości szczęki. Ponieważ ustalenia są wczesne, dokładna częstość występowania nie jest znana.

W niektórych sytuacjach, nawet jeśli wystąpi martwica kości szczęki, korzyści ze stosowania leku mogą znacznie przewyższać potencjalne ryzyko. Należy jednak mieć świadomość tych powiązań, szczególnie w przypadku osób, które będą leczone bisfosfonianami lub denosumabem w ramach leczenia raka. Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli oba leki są łączone z innymi czynnikami ryzyka, takimi jak promieniowanie głowy i szyi.

Inhibitory angiogenezy to leki zakłócające zdolność nowotworu do tworzenia nowych naczyń krwionośnych i wzrostu ( angiogeneza ). Jednakże ten sam mechanizm może zakłócać tworzenie się naczyń krwionośnych w ramach normalnego procesu gojenia (na przykład gojenia po usunięciu zęba). Przykłady inhibitorów angiogenezy stosowanych w leczeniu raka, w przypadku którego zgłaszano ONJ, obejmują:

• Avastin (bewacyzumab)
• Sutent (sunitynib)
• Afinitor (ewerolimus)
• Torisel (temsyrolimus)
• Cometriq (kabozantynib)
• Nexawar (sorafenib)
• Inlyta (aksytynib)
• Sprycell (dazatynib)
• Votrient (pazopanib)
• Zatrop (ziv-afibercept)

Inne terapie celowane, które są kojarzone (bardzo rzadko) z ONJ, obejmują:

• Tarceva (erlotynib)
• Gleevec (imatynib)
• Rytuksan (rytuksymab)

Inne leki stosowane w leczeniu nowotworów, u których zgłaszano ONJ, obejmują kortykosteroidy i metotreksat. 5

W przeciwieństwie do leków modyfikujących kości, leki te nie utrzymują się w kościach przez dłuższy czas.

Ryzyko związane z rodzajem i stadium raka

Przegląd typów nowotworów wykazał, że największe ryzyko rozwoju martwicy kości szczęki występuje w przypadku raka nerki . Może to być spowodowane połączeniem w leczeniu bisfosfonianu i inhibitora angiogenezy. 11

Przegląd badań z 2016 r. dotyczył częstości występowania martwicy kości szczęki w trzech typach nowotworów wśród osób leczonych bisfosfonianami. Ogólna częstość występowania (liczba osób obecnie cierpiących na tę chorobę) wyniosła 2,09% u osób chorych na raka piersi, 3,8% u osób chorych na raka prostaty i 5,16% u osób chorych na szpiczaka mnogiego . 12

W przeciwieństwie do ryzyka związanego ze stosowaniem bisfosfonianów w przypadku przerzutów raka piersi do kości, stosowanie tych leków w leczeniu raka piersi we wczesnym stadium może nie wiązać się z takim samym stopniem ryzyka. W jednym przeglądzie martwica kości szczęki wystąpiła u mniej niż 0,5% kobiet, które stosowały lek przede wszystkim w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia przerzutów do kości (stosowanie adiuwantowe). 13

U osób poddawanych radioterapii głowy i szyi w skojarzeniu z bisfosfonianami istnieje znaczne ryzyko rozwoju tej choroby (martwicy kości i kości), która zwykle pojawia się wcześniej niż u osób leczonych tylko jednym leczeniem.

Ryzyko i opieka stomatologiczna

W innym badaniu wykazano znaczenie dobrej opieki stomatologicznej u osób, które będą stosować te leki w leczeniu raka. Patrząc na pacjentów z zaawansowanym nowotworem, leczonych lekiem Zometa firmy Xgeva przez okres trzech lat, u 8,4% rozwinęła się martwica kości szczęki, przy czym ryzyko było silnie powiązane z liczbą infuzji i czasem ich kontynuowania. Natomiast w przypadku osób, które miały doskonałe wizyty profilaktyczne, ryzyko było znacznie niższe. 14

Diagnoza i inscenizacja

Rozpoznanie martwicy kości rozpoczyna się od dokładnego przeglądu leków, a także stanu zdrowia zębów. Podczas badania fizykalnego Ty lub Twój lekarz możecie zobaczyć odsłoniętą kość wyrostka zębodołowego. Należy jednak pamiętać, że na wczesnym etapie choroby mogą nie dawać żadnych objawów.

Obrazowanie

Panoramiczne lub zwykłe zdjęcia rentgenowskie mogą wykazać obszary zniszczenia kości szczęki, a nawet złamania patologiczne.

Najczęściej wykonuje się tomografię komputerową (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), aby lepiej zrozumieć zakres choroby. Według niektórych badaczy MRI jest lepszą metodą wykrywania wczesnych zmian związanych z martwicą kości w szczęce, ale może również dawać fałszywie dodatnie wyniki (może wydawać się, że choroba jest obecna, choć w rzeczywistości tak nie jest). 15

Biopsja

Biopsja zwykle nie jest konieczna, ale czasami może być zalecana, aby upewnić się, że zmiany są spowodowane martwicą kości.

Diagnostyka różnicowa

Stany, które mogą imitować martwicę kości szczęki, obejmują:

• Łagodne schorzenia kości szczęki
• Przerzuty do kości w szczęce z powodu pierwotnego raka
• Zapalenie kości i szpiku: infekcja kości

Inscenizacja

Ocena stopnia zaawansowania jest bardzo ważna w celu ustalenia najlepszego sposobu leczenia martwicy kości szczęki (OSJ), dlatego Amerykańskie Stowarzyszenie Chirurgów Jamy Ustnej i Szczękowo-Twarzowej opracowało system dzielący tę chorobę na cztery etapy. 2

Etap „Zagrożony”: ten etap występuje, gdy nie ma dowodów na uszkodzenie kości u osoby, która była leczona lekami doustnymi lub dożylnymi związanymi z OSJ, ale mogą występować niespecyficzne zmiany.

Etap 1: Brak objawów, ale obecna jest odsłonięta kość. Żadnych oznak infekcji

Etap 2: Odsłonięta kość (lub przetoka) z objawami infekcji, takimi jak zaczerwienienie i ból.

Etap 3: Odsłonięta kość lub przetoka, która ma oznaki infekcji i jest bolesna. Na tym etapie może również wystąpić wydzielina, uszkodzenie kości wykraczające poza kość wyrostka zębodołowego, złamanie patologiczne, przetoka poza jamą ustną (np. przetoka ustno-nosowa) lub zajęcie zatoki szczękowej.

Leczenie

Leczenie martwicy kości szczęki będzie zależeć od stopnia zaawansowania, nasilenia bólu i preferencji pacjenta. Właściwa opieka zazwyczaj oznacza współpracę z kilkoma specjalistami, którzy komunikują się ze sobą w sprawie najlepszych opcji (opieka multidyscyplinarna). Twój zespół może obejmować onkologa, dentystę i chirurga szczękowo-twarzowego. Jesteś  bardzo ważną częścią tego zespołu i upewnienie się, że znajdziesz odpowiedzi na swoje pytania, a Twoje preferencje zostaną dobrze zrozumiane, ma kluczowe znaczenie.

Odstawienie leku

W niektórych przypadkach pomocne może być odstawienie leku. Decyzja ta może być trudna, jeśli szkodliwy lek kontroluje raka i wymaga dokładnej dyskusji pomiędzy osobą zmagającą się z chorobą, jej dentystą i onkologiem.

Chociaż wiadomo, że bisfosfoniany pozostają w organizmie przez dłuższy czas, pomocne może być zaprzestanie ich przyjmowania. Jedno z badań wykazało, że u osób, które nadal przyjmowały bisfosfoniany po rozwinięciu się ONJ, gojenie przebiegało znacznie wolniej niż u osób, które zaprzestały leczenia. 16

Antybakteryjne płukanki do ust

Płukanie ust np. 0,12% roztworem chlorheksydyny. są zalecane na wszystkich etapach choroby (etapy 1 do 3).

Antybiotyki

Kiedy stan osiągnął etap 2 lub etap 3, zwykle potrzebne są doustne lub dożylne antybiotyki, aby usunąć związaną z nim infekcję. W niektórych przypadkach może być również konieczne zastosowanie leku przeciwgrzybiczego (miejscowego lub doustnego).

Kontrola bólu

W przypadku choroby w stadium 2 i 3 zwykle konieczna jest kontrola bólu, a najlepsze opcje należy dokładnie omówić z lekarzem.

Leczenie podtrzymujące

Dobra pielęgnacja zębów jest ważna dla każdego. Może to obejmować skrócenie czasu noszenia protez, aby zminimalizować ich kontakt z odsłoniętą kością i wiele więcej.

Chirurgia

W przypadku ONJ w stadium 3 może być konieczna operacja, jeśli martwica kości nie reaguje na leczenie i występuje trwałe uszkodzenie kości. Ogólnie rzecz biorąc, najbardziej konserwatywne podejście jest uważane za najlepsze. Oczyszczenie, zasadniczo zeskrobanie martwej kości, może wystarczyć. W niektórych przypadkach może być konieczne usunięcie kości (osteotomia). Jeśli występuje złamanie lub uszkodzenie jest rozległe, może być konieczne przeszczepienie i rekonstrukcja.

Inne potencjalne opcje leczenia

W pojedynczych przypadkach lek Forteo (teryparatyd) wykazał pewne korzyści.  Badano lub bada się wiele różnych opcji leczenia, aby pomóc ludziom radzić sobie z martwicą kości szczęki, samodzielnie lub w połączeniu z innymi metodami leczenia . Niektóre z nich obejmują tlen hiperbaryczny, zastosowanie płytkowego czynnika wzrostu, laseroterapię niskoenergetyczną, terapię ozonem, fibrynę bogatą w leukocyty i płytki krwi oraz przeszczep komórek macierzystych szpiku kostnego w danym regionie.

Zapobieganie

Uncja profilaktyki jest naprawdę warta funta leczenia martwicy kości szczęki.

Regularna konserwacja zdrowia zębów ma kluczowe znaczenie

Jeśli rozważasz stosowanie leku Zometa lub Xgeva, ważne jest, aby przed rozpoczęciem skonsultować się ze swoim dentystą. Najlepiej byłoby, gdyby dentysta i onkolog wspólnie omówili leczenie.

Badanie Memorial Sloan Kettering potwierdza wpływ rutynowej opieki stomatologicznej. Osoby chore na nowotwór przyjmujące leki na utratę kości podzielono na dwie grupy, przy czym jedna z nich przeszła ocenę stomatologiczną w ramach premedykacji. W grupie, która korzystała z tej opieki stomatologicznej przed rozpoczęciem leczenia, częstość występowania martwicy kości wynosiła 0,9%. Natomiast w grupie, która nie korzystała z premedykacji stomatologicznej, częstość występowania wyniosła 10,5%. 18

Z innego przeglądu badań wynika, że ​​korzystanie z opieki stomatologicznej co trzy miesiące zmniejsza częstość występowania martwicy kości szczęki u osób z zaawansowanym nowotworem otrzymujących bisfosfoniany. 19

U kobiet we wczesnym stadium raka piersi leczonych bisfosfonianami gromadzenie się płytki nazębnej (kamień nazębny) i zapalenie dziąseł wiązały się z podwojeniem ryzyka osteoporozy szczęki. 20

Oprócz regularnych wizyt u dentysty, ważne jest, aby udać się do dentysty przy pierwszych oznakach jakichkolwiek problemów.

Kontynuowanie doskonałego stanu zdrowia jamy ustnej i regularna pielęgnacja zębów podczas stosowania tych leków ma kluczowe znaczenie. Zdecydowanie zaleca się wykonanie niektórych zabiegów stomatologicznych, ponieważ mogą one pomóc w zapobieganiu bardziej skomplikowanym zabiegom stomatologicznym w przyszłości. Obejmuje to zabiegi takie jak korony, mosty oraz ruchome protezy częściowe i całkowite.

Antybiotyki mogą być pomocne

Jeśli chodzi o leczenie stomatologiczne, najmniej inwazyjne metody są zwykle najbezpieczniejsze. Na przykład zamiast usuwania zęba prawdopodobnie zasugerowane zostanie leczenie kanałowe. Antybiotyki przed i po zabiegu stomatologicznym (wraz z płukankami antybakteryjnymi) mogą pomóc w zapobieganiu martwicy kości szczęki.

Jedno z badań sugeruje, że u osób chorych na szpiczaka mnogiego zastosowanie antybiotyków przed zabiegiem stomatologicznym może być korzystne, ponieważ u 90% osób biorących udział w badaniu rozwinęła się infekcja bakteryjna (promienica). 21

Należy unikać niektórych zabiegów stomatologicznych

Najlepiej unikać zabiegów takich jak ekstrakcje, chirurgia przyzębia i ortodoncja. W niektórych przypadkach można rozważyć wszczepienie implantów dentystycznych, ale tylko w przypadku zespołu składającego się ze specjalisty stomatologa i onkologa, którzy mogą omówić potencjalne ryzyko.

Bądź swoim własnym rzecznikiem

Sama świadomość ryzyka martwicy kości szczęki i podjęcie kroków w celu zmniejszenia tego ryzyka może być bezcenna. Według badania z 2019 r. większość osób leczonych tymi lekami nie była świadoma ryzyka. 22

Słowo od Verywella

Martwica kości szczęki jest schorzeniem, które może znacznie obniżyć jakość życia. Jednocześnie leki, które mogą powodować tę chorobę, mogą przedłużyć życie chorego na raka i zmniejszyć powikłania, które mogą również negatywnie wpływać na Twoje życie. Każda osoba jest inna. Aby dokonać najlepszego wyboru dla Ciebie jako jednostki, ważne jest omówienie ryzyka i korzyści związanych z jakimkolwiek leczeniem, a także Twoich osobistych preferencji i potrzeb.

Jeśli rozwinie się u Ciebie martwica kości, koniecznie skonsultuj się ze specjalistą stomatologiem, który ma dużą wiedzę na temat leczenia martwicy kości i zna najnowsze badania. Jako pacjent masz pełne prawo zadawać pytania, ilu pacjentów z daną chorobą leczyło specjalista. Jak w przypadku każdego zawodu, doświadczenie może mieć znaczenie.