Leki przeciwwskazane w kardiomiopatii przerostowej

Kardiomiopatia przerostowa (HCM) to stan, w którym mięśnie serca powiększają się i gęstnieją, przez co stają się sztywne i mniej podatne na zmiany ciśnienia rozkurczowego. Zmiany dotyczą przede wszystkim lewej komory, która odpowiada za zaopatrywanie tkanek obwodowych w krew. Choroba ma w dużej mierze podłoże genetyczne i powiązane są z nią przyczyny środowiskowe, takie jak nadciśnienie, cukrzyca i nadczynność tarczycy .

Ryzyko rozwoju choroby wzrasta wraz z wiekiem. Kardiomiopatia przerostowa objawia się między innymi objawami niewyrównanej niewydolności serca, takimi jak obrzęk ciała i kaszel spowodowany przeciążeniem płynami i trudnościami w oddychaniu. Nagłe zatrzymanie krążenia jest również częstym stanem nagłym wymagającym natychmiastowej pomocy.

Choroba stwarza różne wyzwania w diagnostyce i leczeniu, takie jak:

• W większości przypadków rozpoznanie choroby opóźnia się ze względu na wydłużony okres bezobjawowy, przez co u pacjentów występuje zaawansowany stan chorobowy.
• Złożoność różnych zmian hemodynamicznych obserwowanych na różnych poziomach ciężkości choroby.
• Wskazania i przeciwwskazania różnych leków ze względu na zmiany hemodynamiczne choroby.

W zdrowym sercu komory powinny odpowiednio się rozluźnić w rozkurczu, aby umożliwić dopływ wystarczającej ilości krwi. Stanowi to podstawę odpowiedniego skurczu skurczu, jak przedstawia prawo funta szterlinga, które stanowi, że „im bardziej mięśnie serca się rozciągają, tym większa jest siła osiągana podczas skurczu”. Podobnie w zdrowym sercu obserwuje się płynny przepływ krwi bez przeszkód i niedomykalności zastawek.

Zmiany występujące w kardiomiopatii przerostowej obejmują:

Nieodpowiednie skurcze i rozluźnienie: Pogrubione mięśnie serca kurczą się i rozluźniają nieodpowiednio. W związku z tym dochodzi do niedostatecznego wypełnienia komór krwią podczas rozkurczu, a w konsekwencji do niedostatecznego pompowania krwi podczas skurczu, co skutkuje zmniejszeniem rzutu serca i w skrajnych przypadkach cechami niewydolności serca. Sytuację pogarsza stwardnienie zastawek, które stają się wiotkie i cofają się. Ten typ kardiomiopatii nazywany jest kardiomiopatią przerostową nieobturacyjną (HNOCM).

Skurcz kanałów krwi: Pogrubienie prowadzi do skurczu kanałów krwi, a tym samym powoduje kardiomiopatię przerostową zaporową (HOCM).

Niska aktywność elektryczna: Mięśnie słabo przewodzą aktywność elektryczną serca, co może prowadzić do arytmii.

Biorąc pod uwagę powyższe zmiany hemodynamiczne, leczenie powinno mieć na celu obniżenie gradientu ciśnień w drogach odpływu komór i zmniejszenie aktywności jonotropowej serca, szczególnie w stanach obturacyjnych. Zatem do leków z wyboru zalicza się leki o działaniu β-blokera, których działanie polega na wydłużeniu czasu napełniania rozkurczowego, a co za tym idzie, zmniejszeniu częstości akcji serca i poprawie niedrożności.

W przypadku, gdy β-blokery nie są skuteczne, zaleca się stosowanie blokerów kanału wapniowego typu werapamilu, ponieważ wykazano, że poprawiają one czynność rozkurczową. Amiodaron jest jedynym lekiem, który ma udowodnione korzystne działanie w ograniczaniu występowania arytmii.

Istnieją względne przeciwwskazania w przypadku stosowania leków moczopędnych, takich jak hydrochlorotiazyd i inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynogen (ACEI), takich jak enalapryl i lizynopryl. Leki te są bezpieczne pod warunkiem ścisłego monitorowania i po udokumentowaniu zmiany obturacyjnej. Należy je odstawić.

Zaleca się bezwzględne przeciwwskazanie w przypadku stosowania azotanów, blokerów kanału wapniowego typu nifedypiny i leków o działaniu jonotropowym dodatnim, takich jak naparstnica. Wykazano, że leki te zwiększają pojemność minutową serca w uszkodzonym sercu, pogarszając w ten sposób niedrożność drogi odpływu, a tym samym objawy niewydolności serca.

Podsumowując, kardiomiopatia przerostowa jest częstą chorobą o podłożu genetycznym, ale o etiologii środowiskowej, której rozpoznanie i leczenie może stanowić wyzwanie. Niezwykle ważne jest udokumentowanie w chwili rozpoznania obecności lub braku zmiany obturacyjnej oraz frakcji wyrzutowej, gdyż stanowią one podstawę leczenia farmakologicznego. Azotany, ACEI, blokery kanałów wapniowych typu nifedypiny i dodatnie leki inotropowe są przeciwwskazane w leczeniu tej choroby, ponieważ zwiększają pojemność minutową serca i pogarszają cechy niedrożności odpływu komór.

Przeczytaj także:

• Przyczyny kardiomiopatii przerostowej i jej leczenie
• Jaka jest średnia długość życia osoby z kardiomiopatią przerostową?
• Jak wykryć kardiomiopatię przerostową?
• Czy można grać w piłkę nożną z kardiomiopatią przerostową?
• Jak zapobiegać kardiomiopatii przerostowej?
• Jaka jest różnica między kardiomiopatią przerostową a kardiomiopatią rozstrzeniową?