Jak długo można żyć z zastoinową niewydolnością serca?

Oczekiwana długość życia pacjentów z zastoinową niewydolnością serca nie uległa w ostatnich latach znacznemu postępowi. Wiadomo, że procedury leczenia podlegają wielu udoskonaleniom. Jednak oczekiwana długość życia choroby pozostaje prawie taka sama. Wiadomo, że pacjenci w początkowych stadiach choroby żyją średnio pięć lat, podczas gdy pacjenci cierpiący na późniejsze stadia choroby żyją nie dłużej niż około rok. Dlatego wczesna diagnoza i wczesne leczenie są równie ważne.

Zastoinowa niewydolność serca jest chorobą postępującą i dzieli się na cztery klasy. Wraz z przejściem do następnej klasy stan pacjenta ulega pogorszeniu.

Klasa I – Niewydolność serca w większości nie jest objawowa, poza skargą pacjenta na osłabienie.

Klasa II – Pacjenci z zastoinową niewydolnością serca unikają forsownych zajęć, ponieważ mogą one powodować kołatanie serca i zmęczenie.

Klasa III – Pacjenci z zastoinową niewydolnością serca klasy III mają dość objawy i większość czynności jest ograniczona z powodu osłabienia.

Klasa IV – CHF charakteryzuje się ciężkimi objawami, podczas których pacjent nie może nawet wykonywać podstawowych czynności życiowych, odczuwa silne kołatanie serca i duszność.

Ogólne rokowanie choroby różni się przede wszystkim w zależności od pacjenta, ponieważ do wystąpienia choroby prowadzi połączenie czynników. Niemniej jednak z całą pewnością można powiedzieć, że objawy zostaną zauważone na wcześniejszym etapie, po którym nastąpi wczesna diagnoza. Rokowanie będzie znacznie lepsze w porównaniu z późną diagnozą.

Wczesna diagnoza i wczesne leczenie skutecznie łagodzą objawy, dzięki czemu pacjent może prowadzić godne życie.

Aby żyć z zastoinową niewydolnością serca, należy wprowadzić pewne zmiany w stylu życia, aby prowadzić życie wysokiej jakości, w połączeniu z leczeniem.

Dieta o niskiej zawartości sodu: Dietę o niskiej zawartości sodu powinni stosować pacjenci z zastoinową niewydolnością serca. Pacjenci z tym schorzeniem mają skłonność do zatrzymywania wody i obrzęków, dlatego należy zmniejszyć zawartość sodu, który ułatwia zatrzymywanie wody.

Alkohol: Alkohol również powinno być ograniczone i ograniczone, ponieważ alkohol może uszkodzić mięśnie serca.

Ćwiczenia: Ćwiczenia pomagają w utrzymaniu równomiernego krążenia krwi, a także pomagają w utrzymaniu prawidłowego funkcjonowania serca. Dlatego każda forma ćwiczeń aerobowych może być pomocna. Należy jednak zachować konsekwentność i regularność ćwiczeń. Ważne jest również, aby przed rozpoczęciem porozmawiać z lekarzem na temat planu ćwiczeń.

Utrzymanie właściwej wagi: Pacjent musi monitorować swoją masę ciała. Zwiększona waga może świadczyć o zatrzymywaniu wody w organizmie. Dlatego ważne jest ciągłe kontrolowanie masy ciała, aby upewnić się, że nie gromadzi się nadmiernie płyn. Jeżeli w ciągu kilku dni nastąpi nieprawidłowy przyrost masy ciała, należy jak najszybciej zgłosić to lekarzowi.

Monitorowanie spożycia płynów: Ważne jest, aby pacjent monitorował dzienne spożycie płynów, ponieważ nadmierne spożycie płynów może prowadzić do ich gromadzenia się w organizmie. Lekarz powinien przeprowadzić dyskusję na temat średniego i maksymalnego poziomu spożycia płynów w ciągu dnia.

Wraz z postępem w procedurach terapeutycznych, wczesne leczenie wydaje się być korzystne w porównaniu z leczeniem zastoinowej niewydolności serca podejmowanym w ostatniej chwili. Dlatego też w przypadku drobnych objawów, takich jak duszność, już w początkowej fazie, warto udać się do lekarza, aby móc jak najwcześniej rozpocząć leczenie.

Przeczytaj także:

• Jakie jest pięć wczesnych objawów zastoinowej niewydolności serca?
• Czy kardiomiopatia i zastoinowa niewydolność serca to to samo?
• Czy można ćwiczyć przy zastoinowej niewydolności serca?
• Czy można odwrócić skutki zastoinowej niewydolności serca?
• Jakie jest rokowanie w przypadku zastoinowej niewydolności serca?
• Czego nie jeść przy zastoinowej niewydolności serca?
• 3 najlepsze ćwiczenia na zastoinową niewydolność serca