Kiedy u pacjenta występuje odma prężna, jest to stan nagły i konieczne jest natychmiastowe leczenie pacjenta. W wielu tekstach podaje się, że odma prężna jest diagnozą kliniczną i leczenie można przeprowadzić bez żadnych badań, aby uratować życie pacjenta. Jeśli jednak w ciągu kilku minut można wykonać badania (np. w trybie pilnym prześwietlenie klatki piersiowej), a stan hemodynamiczny pacjenta jest stabilny, nie ma w tym nic złego, a to umożliwi lekarzowi postawienie ostatecznej diagnozy.
Pewnie zastanawiacie się, o co chodzi z tą igłą, o której tu mówimy. W przypadku odmy prężnej torakostomia/dekompresja igły jest zabiegiem ratującym życie, szczególnie w przypadku zamkniętej odmy opłucnowej. Ostatnio jednak toczą się dyskusje, czy torakostomia igłowa jest rzeczywiście skuteczną metodą ratowania życia pacjenta. Nie wyciągnięto żadnych wniosków i nadal torakostomia igłowa jest wykonywana jako zabieg ratujący życie. Zobaczmy, jaki sprzęt jest potrzebny i jak wykonuje się torakostomię igłą.
Gdzie umieścić igłę w przypadku odmy prężnej?
Toczy się wiele debat na temat anatomicznego umiejscowienia i długości igły ze względu na ryzyko niepowodzenia związanego z torakostomią igłą w przypadku odmy prężnej.
Typową praktyką w przypadku odmy prężnej było użycie igły o rozmiarze 14-16 (najlepiej cewnika nałożonego na igłę), długość wynosiła 5 cm. Anatomiczne miejsce wprowadzenia igły to druga przestrzeń międzyżebrowa w linii środkowej obojczyka.
Ostatnie badania wykazały, że ryzyko niepowodzenia torakostomii igłowej w przypadku użycia igły o długości 5 cm w drugiej przestrzeni międzyżebrowej w linii środkowo-obojczykowej wynosi 50–75%. Ostatnie tego niepowodzenia badano w badaniach klinicznych. Z badań tych wynika, że ściana klatki piersiowej była najmniejsza w 4. i 5. przestrzeni międzyżebrowej w linii pachowej przedniej, grubsza w 4. i 5. przestrzeni międzyżebrowej w środkowej linii pachowej, a najgrubsza w 2. przestrzeni międzyżebrowej w linii środkowej obojczyka. Przyczyną niepowodzenia torakostomii igłowej jest gruba ściana klatki piersiowej w II przestrzeni międzyżebrowej w linii środkowo-obojczykowej, dlatego igła o długości 5 cm nie mogła dotrzeć do przestrzeni opłucnowej. Przeprowadzono również badania z użyciem igieł o różnej długości i powszechnie stosowano igłę o długości 8 cm. Jednak w przypadku igły 8 cm występował wysoki wskaźnik obrażeń (9%).
Lekarze sugerują, że przy wykonywaniu torakostomii igłowej należy wziąć pod uwagę BMI pacjenta i grubość ściany klatki piersiowej. Należy mądrze wybrać długość igły i anatomiczne umiejscowienie igły.
Procedura
- Podaj dodatkowy tlen za pomocą kaniuli nosowej lub maski tlenowej.
- Pacjent powinien znajdować się w pozycji leżącej (leżącej na plecach).
- Miejsce to należy oczyścić roztworem antyseptycznym, takim jak chlorheksydyna lub jodopowidon. (Długość igły i położenie anatomiczne można wybrać zgodnie z protokołem szpitalnym)
- Należy zauważyć, że nerwy i naczynia krwionośne biegną wzdłuż dolnej krawędzi każdego żebra. Dlatego igłę należy umieścić blisko górnej krawędzi żebra w przestrzeni międzyżebrowej.
- Wprowadzić igłę do troakostomii bliżej górnej krawędzi żebra (jeśli igła jest wprowadzana w II przestrzeń międzyżebrową, to powinna być bliżej III żebra) pod kątem 90 stopni, aż do usłyszenia charakterystycznego „trzasku” lub jest nagły spadek oporu.
- Posłuchaj, czy powietrze wypływa z igły po zwolnieniu ciśnienia. Należy również ponownie ocenić pacjenta, aby sprawdzić, czy nastąpiła jakakolwiek poprawa.
Streszczenie
Torakostomia igłowa jest wykonywana u pacjentów, u których występuje odma prężna, jako zabieg ratujący życie. Powszechną praktyką było używanie igły o rozmiarze 14-16 (najlepiej jest cewnik nałożony na igłę), długość wynosiła 5 cm. Anatomiczne miejsce wprowadzenia igły to druga przestrzeń międzyżebrowa w linii środkowej obojczyka. Ze względu na wysoką częstość niepowodzeń przeprowadzono badania, które wykazały, że ściana klatki piersiowej była najmniejsza w 4. i 5. przestrzeni międzyżebrowej w przedniej linii pachowej, grubsza w 4. i 5. przestrzeni międzyżebrowej w środkowej linii pachowej, a najgrubsza w 2. przestrzeni międzyżebrowej w środkowej linii obojczykowej. W przypadku użycia igły o długości 8 cm obrażenia były duże. Dlatego też badania te sugerują, że najlepszą lokalizacją anatomiczną jest 4. lub 5. linia pachowa przednia z igłą o długości 5 cm.
Przeczytaj także:
- Jak naprawić odmę opłucnową?
- Jakie są różne rodzaje odmy opłucnowej?
- Co to jest zamknięta odma opłucnowa?
- Co to jest nieurazowa odma opłucnowa?
- Jaka jest różnica między odmą opłucnową a krwiakiem opłucnowym?
- Jaka jest patofizjologia odmy prężnej?