Ustalanie przyczyny urazu więzadła, ścięgna lub łąkotki
Rezonans magnetyczny (MRI) to technologia często wykorzystywana do badania źródeł problemów z kolanem. Działa poprzez wytwarzanie pola magnetycznego, które powoduje, że cząsteczki wody w tkankach, kościach i narządach orientują się na różne sposoby. Orientacje te są następnie przekładane na obrazy, których możemy użyć do diagnozy.
Badanie MRI nie jest wykorzystywane samodzielnie do postawienia diagnozy, ale często może dostarczyć mocnych dowodów na jej poparcie. W przypadku urazu kolana, infekcji lub choroby stawów lekarze często korzystają z rezonansu magnetycznego, aby nie tylko określić przyczynę, ale także pomóc w ustaleniu planu leczenia.
Chociaż dla niektórych osób badanie MRI jest niepokojące, ponieważ powoduje klaustrofobię lub jest wyjątkowo hałaśliwe, jest to nieocenione narzędzie umożliwiające mniej inwazyjną metodę diagnozy.
Diagnozowanie łez łąkotki
Łąkotka to klin chrząstki w kolanie, który pomaga amortyzować, stabilizować i przenosić ciężar przez staw kolanowy .
Jeśli kiedykolwiek łąkotka ulegnie rozdarciu, badanie MRI może wykazać, że jej typowy trójkątny kształt ulegnie przesunięciu lub zmianie. W niektórych przypadkach rozdarta część przemieści się do środka stawu kolanowego (powszechnie określane jako „rozdarcie uchwytu łyżki ”).
Niektóre nieprawidłowości zostaną wymienione w raporcie MRI jako „sygnał wewnątrzsubstancyjny”. Nie oznacza to, że łąkotka jest koniecznie rozdarta; mówi nam po prostu, że menisk nie wygląda tak, jak powinien. Może to być wynikiem normalnego starzenia się lub zwiększonego unaczynienia powszechnie obserwowanego u dzieci i młodych dorosłych. Aby postawić ostateczną diagnozę, konieczne będą dalsze badania.
Diagnozowanie uszkodzeń więzadeł
Więzadła kolana to krótkie pasma elastycznej, włóknistej tkanki, które utrzymują staw kolanowy razem i zapewniają umiarkowany ruch kolana. Podczas badania sprawdzamy cztery typy więzadeł:
- Więzadło krzyżowe przednie (ACL) , które zapobiega wysuwaniu się kości piszczelowej przed kolano
- Więzadło krzyżowe tylne (PCL) , które zapobiega zbytniemu cofaniu się kości piszczelowej
- Więzadło poboczne przyśrodkowe (MCL) , które zapobiega otwarciu wewnętrznej części kolana
- Więzadło poboczne boczne (LCL) , które zapobiega nadmiernemu ruchowi na boki
Podczas gdy normalna ACL jest zwykle trudna do zobaczenia w badaniu MRI, wszelkie uszkodzenia więzadeł będą widoczne w 90% przypadków (najczęściej w połączeniu z siniakiem i złamaniem kości). ACL to miejsce, w którym dochodzi do większości urazów więzadeł. 2
Natomiast PCL jest łatwiejszy do zobaczenia w badaniu MRI, ponieważ jest około dwukrotnie większy od ACL. Pojedyncze łzy są stosunkowo rzadkie. Jeśli tak się stanie, zwykle będzie to postrzegane jako wyraźne przerwanie włókien więzadeł.
Tymczasem urazy MCL i LCL zwykle wiążą się z obrzękiem wokół kolana (powszechnie określanym jako „woda w kolanie”). Badanie MRI można zastosować do zdiagnozowania stopnia urazu, charakteryzującego się obecnością płynu (stopień I), płynem i częściowym uszkodzeniem więzadeł (stopień II) lub całkowitym uszkodzeniem (stopień III).
Urazy stopnia III zazwyczaj wymagają operacji.
Diagnozowanie problemów ze ścięgnami
Ścięgno to twarde, ścięgniste włókno, które łączy mięśnie z kością . Dwa ścięgna widoczne w badaniu MRI to ścięgno mięśnia czworogłowego uda (które łączy mięśnie uda z kolanem) i ścięgno rzepki (które łączy kość piszczelową z rzepką).
Badanie MRI można zastosować do wykrycia przewlekłego zapalenia ścięgna (zapalenia ścięgna) lub zerwania ścięgna (chociaż zwykle jest to widoczne w badaniu fizykalnym). W przypadku zapalenia ścięgna – takiego jak kolano skoczka – badanie MRI zwykle ujawnia postępujące uszkodzenie kolana w postaci blizn, stanów zapalnych i deformacji samego ścięgna.
2 Źródła
- Macmahon PJ, Palmer WE. Biomechaniczne podejście do MRI ostrych urazów kolana . AJR Am J Roentgenol. 2011;197(3):568-77. doi:10.2214/AJR.11.7026
- Ng WH, Griffith JF, Hung EH, Paunipagar B, Law BK, Yung PS. Obrazowanie więzadła krzyżowego przedniego . Świat J Orthop . 2011;2(8):75–84. doi:10.5312/wjo.v2.i8.75