Czy można wyleczyć się z wirusowego zapalenia wątroby typu B?

Za podstawowy cel uznano poprawę jakości życia i przeżywalności pacjentów zakażonych tą chorobą; oznacza to unikanie rozwoju marskości wątroby i/lub raka wątrobowokomórkowego lub, w przypadku marskości już stwierdzonej, zapobieganie pojawieniu się dekompensacji, zaawansowanej niewydolności wątroby lub śmierci. Cel ten można osiągnąć, jeśli uzyska się supresję replikacji wirusa i zmniejszenie poziomu DNA do poziomu niewykrywalnego przy użyciu obecnych technik amplifikacji PCR w czasie rzeczywistym (granica wykrywalności 10–200 IU/ml w zależności od stosowanych technik).

Przerwanie replikacji wirusa wiąże się z innymi dodatkowymi celami, takimi jak odpowiedź biochemiczna (normalizacja transaminaz), odpowiedź serologiczna (utrata HBeAg i serokonwersja u pacjentów z dodatnim wynikiem HBeAg) oraz poprawa histologiczna (zmniejszenie aktywności martwiczo-zapalnej).

Czy można wyleczyć się z wirusowego zapalenia wątroby typu B?

Przed zdiagnozowaniem u pacjenta przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu BV należy rozważyć konieczność lub nierozpoczęcie leczenia przeciwwirusowego, co wymaga odpowiedniej oceny stanu pacjenta.

We wszystkich przypadkach konieczna jest pełna serologia HBV ze markerami replikacji i ilościowym określeniem wiremii, a także badania przesiewowe w kierunku raka wątrobowokomórkowego i wykluczenie innych infekcji wirusowych związanych z HBV, takich jak HCV, HDV i HIV.

Ogólne wskazania do leczenia ustala się głównie na podstawie trzech zmiennych: poziomu replikacji wirusa HBV (kwantyfikacja DNA), poziomu zmian transaminaz (ALT) oraz uszkodzeń histologicznych obserwowanych w biopsji wątroby. Główne wytyczne praktyki klinicznej proponują rozpoczęcie leczenia u pacjentów, u których występuje aktywna replikacja wirusa wraz ze stanem zapalnym lub znacznym zwłóknieniem wątroby.

Istnieją pewne podgrupy populacji, w których leczenie przeciwwirusowe nie jest wskazane:

U pacjentów, którzy są w fazie tolerancji immunologicznej; charakteryzują się wysokim poziomem wirusowego DNA i prawidłowymi transaminazami.

Najprawdopodobniej w tych przypadkach biopsja wątroby nie wykazałaby znaczących uszkodzeń histologicznych i dlatego nie jest wskazana. Są to młodzi pacjenci, do 30. roku życia, którzy będą wymagali dalszej obserwacji.

Nie ma również wskazań do leczenia pacjentów z utajonym wirusowym zapaleniem wątroby typu B (ujemny pod względem HBsAg z wykrywalnym DNA) lub u nieaktywnych nosicieli wirusa HBV, którzy mają niski poziom wirusowego DNA (poniżej 2000 j.m./ml) i prawidłową aktywność aminotransferaz. Ważne jest, aby odróżnić nieaktywnych nosicieli od pacjentów z ujemnym mianem HBeAg, u których może również występować niski poziom DNA i długie okresy bez zmian w aktywności aminotransferaz, wymagające długoterminowej obserwacji z okresowym oznaczaniem DNA i AlAT, aby móc scharakteryzować je i leczyć, jeśli spełniają odpowiednie kryteria.

U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu HBV, u których przestrzeganie leczenia lub obserwacja kliniczna jest wątpliwa lub niekonsekwentna, nie należy rozpoczynać leczenia przeciwwirusowego ze względu na brak odpowiedzi na nie, ryzyko wystąpienia oporności i koszty ekonomiczne.

Dostępne leki i strategie leczenia

Po ustaleniu wskazania do rozpoczęcia leczenia przeciwwirusowego należy ocenić różne czynniki, aby wybrać lek, który ma zostać zastosowany, a także najwłaściwszą strategię terapeutyczną. Konieczne jest zindywidualizowanie tych decyzji u każdej pacjentki, biorąc pod uwagę różne czynniki, takie jak wiek, choroby współistniejące czy możliwość zajścia w ciążę w przyszłości. Pacjenta należy poinstruować o zaletach i możliwych wadach każdego leku i uwzględnić go w leczeniu choroby, ponieważ w większości przypadków będzie to leczenie długotrwałe, często nieokreślone, co wiąże się z ryzykiem wystąpienia oporności i/lub działań niepożądanych wymagające przestrzegania zaleceń i zaangażowania ze strony pacjenta.

Obecnie istnieje 7 zatwierdzonych leków do leczenia HBV: interferon (standardowy i jego postać pegylowana), którego stosowanie oznacza leczenie strategiczne ograniczone do 48 tygodni; oraz analogi nukleozydów, które obejmują lamiwudynę, adefowir, telbiwudynę, entekawir i tenofowir, i które zwykle wymagają długotrwałego, jeśli nie nieokreślonego, leczenia.

Wniosek

W przypadku wirusa zapalenia wątroby typu B idealnym celem byłoby zanik HBsAg i serokonwersja do przeciwciał anty-HBs. Niestety cel ten osiąga się u niewielkiego odsetka pacjentów stosujących obecnie leczenie ze względu na wirusologiczne właściwości wirusa zapalenia wątroby typu B.

Przeczytaj także:

  • Hepandnawirus lub wirus zapalenia wątroby typu B

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *