Co uważa się za wysoki poziom AST i ALT?

Gdy poziom aminotransferazy alaninowej (ALT) jest podwyższony 10 i więcej razy powyżej górnej granicy referencyjnej (wartości poniżej 40 U/l), można rozpoznać ostre uszkodzenie wątroby i w takich przypadkach należy natychmiast rozpocząć badanie etiologiczne . Ponad 90% przypadków jest spowodowanych ostrym wirusowym zapaleniem wątroby.

Rozpoznanie ostrego zapalenia wątroby wywołanego wirusem zapalenia wątroby typu A lub wirusa zapalenia wątroby typu B zwykle nie nastręcza trudności, jednak rozpoznanie ostrego zapalenia wątroby wywołanego wirusem zapalenia wątroby typu C jest bardziej złożone, ponieważ dodatni wynik testu anty-HCV lub RNA HCV nie nie rozróżniają infekcji ostrych i przewlekłych. Rozpoznanie ostrej infekcji opiera się na obecności obrazu klinicznego ostrego uszkodzenia wątroby, wykluczeniu innego ostrego wirusowego zapalenia wątroby i obecności RNA HCV z ujemnym wynikiem anty-VH C lub serokonwersji anty-HCV w ciągu 1-3 miesięcy .

Gdy wartości aminotransferazy asparaginianowej (AST) przekraczają 100-krotność górnej granicy referencyjnej, w ponad 90% przypadków odpowiedzialną przyczyną jest niedokrwienie lub niedotlenienie wątroby oraz toksyczne lub farmakologiczne zapalenie wątroby.

W niedawnym badaniu niedrożność dróg żółciowych była przyczyną zwiększenia aktywności aminotransferaz ≥ 10-krotnie w 25% przypadków.

Przewlekłe uszkodzenie wątroby jest zwykle bezobjawowe lub skąpe (powoduje niewiele objawów) i powoduje wzrost aktywności aminotransferaz mniej niż 10-krotność górnej granicy wartości referencyjnej. Przewlekłość definiuje się jako utrzymywanie się podwyższonego poziomu enzymów obserwowanego co najmniej dwukrotnie w ciągu co najmniej 6 miesięcy.

Dlatego też wstępnym krokiem w diagnostyce łagodnej lub umiarkowanej hipertransaminezy jest powtórzenie analizy, która w razie potrzeby potwierdzi istnienie nieprawidłowości i zdefiniuje ją jako przewlekłą, a następnie rozpocznie się ocena etiologiczna. Niektórzy eksperci zalecają jednak rozpoczęcie badania etiologicznego po potwierdzeniu podwyższenia enzymów w krótszym czasie (od 2 do 4 tygodni). Systematyka diagnostyczna, którą należy przestrzegać, jest zwykle ułożona w kolejności postępów, aż do ustalenia etiologicznej diagnozy hipertransaminazemii.

Jednakże kolejność kolejnych kroków może się różnić w zależności od kontekstu klinicznego, w którym stwierdzono zmianę analityczną, oraz danych dostarczonych z początkowego wywiadu klinicznego.

Wstępna ocena kliniczna powinna mieć na celu identyfikację czynników ryzyka wirusowego przewlekłego zapalenia wątroby (wcześniejsze przetaczanie produktów krwiopochodnych, nadużywanie leków pozajelitowych, ryzykowne zachowania seksualne, tatuaże, piercing itp.), nadmiernego spożycia alkoholu, leczenia lekami potencjalnie hepatotoksycznymi, wywiadu rodzinnego choroby wątroby i choroby z nimi związane ( otyłość , cukrzyca , hiperlipidemia, choroby autoimmunologiczne itp.).

W USA najczęstszym przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby jest wywołane przez HCV. Jej rozpoznanie opiera się na wykryciu przeciwciał anty-HCV metodą ELISA, tak więc u pacjenta z hipertransaminazemią i czynnikami ryzyka zakażenia HCV nie jest konieczne stosowanie innych technik potwierdzających, natomiast konieczne jest oznaczenie RNA wirusa w surowicy metodą PCR w przypadkach, w których wskazane jest przeprowadzenie leczenia oraz gdy konieczne jest potwierdzenie rozpoznania aktywnej infekcji. Przewlekłą chorobę wątroby wywołaną HBV rozpoznaje się na podstawie dodatniego wyniku testu HBsAg i całkowitego anty-HBc, a następnie oznacza się H BeAg, anty-HBe i wirusowe DNA w celu zbadania obecności replikacji.

Nadmierne spożycie alkoholu jest zwykle sygnalizowane przez pacjenta, ale w wielu przypadkach jest ono minimalizowane lub ukrywane. Jeśli podejrzewa się tę etiologię, należy wziąć pod uwagę stosunek AST/ALT, ponieważ u 90% pacjentów ze stosunkiem AST/ALT > 2 występują dane histologiczne wskazujące na alkoholową chorobę wątroby.

W diagnostyce pacjenta z hipertransaminazemią szczególnie istotne jest przestrzeganie ustalonego wcześniej systemu, który pozwala z wystarczającą precyzją ustalić przyczynę, unikając z kolei wykonywania niepotrzebnych badań.