Hipotermia (niska temperatura ciała) odnosi się zarówno do stanu chorobowego, jak i objawu narażenia na zimno. Występuje, gdy ciało spada poniżej określonej temperatury i nie może się ogrzać. Za normalną temperaturę ciała uważa się 98,6 stopnia. Za hipotermię uważa się temperaturę poniżej 95 stopni. Nieleczona hipotermia może stać się nagłym przypadkiem medycznym. 1
Układ powłokowy (skóra) pomaga regulować temperaturę ciała poprzez kontrolowanie utraty ciepła. Ciało wytwarza ciepło poprzez metabolizm komórkowy, co w fantazyjny sposób mówi, że życie – przynajmniej w przypadku człowieka – zapewnia nam ciepło.
Dopóki nasze ciała są w stanie wytworzyć co najmniej tyle ciepła, ile tracimy, utrzymujemy temperaturę ciała. Jeśli stracimy więcej niż zarobimy, cierpimy na hipotermię.
Rodzaje hipotermii
Istnieją trzy główne typy przypadkowej hipotermii:
- Ostre narażenie na zimno, takie jak zanurzenie w zimnej wodzie lub ugrzęźnięcie w śniegu. To coś gorszego niż zwykłe przebywanie na zewnątrz podczas zimnej pogody.
- Zmęczenie lub inny brak aktywności metabolicznej, który nie wytwarza wystarczającej ilości ciepła, w tym zatrucie alkoholem lub niedożywienie.
- Chroniczne narażenie na łagodne lub umiarkowane niskie temperatury bez przerwy. Nawet zbyt długa rozmowa na świeżym powietrzu bez kurtki w chłodny jesienny wieczór wystarczy, aby wywołać łagodną hipotermię, mimo że jest ona również łatwa do wyleczenia.
Hipotermia występuje również bardzo często podczas operacji, co jest spowodowane połączeniem zimnego środowiska i uszkodzenia skóry (ponieważ z definicji skóra została rozcięta), co pozwala na szybszą niż zwykle ucieczkę ciepła. Hipotermia okołooperacyjna jest dobrze udokumentowana, a chirurdzy szukają sposobów, aby temu zapobiec, zapewniając jednocześnie zdrowe i wygodne środowisko dla zespołu chirurgicznego.
Historia
Ludzie od tysiącleci wiedzieli, że narażenie na zimno może spowodować śmierć, a zmęczenie lub wyczerpanie pogarsza sytuację. Aby faktycznie zdefiniować i rozpoznać hipotermię, potrzebny był termometr na tyle mały, że można go było regularnie używać u ludzi. Został wynaleziony w 1866 roku i dopiero kilkadziesiąt lat później stał się powszechnie dostępny do użytku medycznego. Minęło dużo czasu, zanim termometry stały się dostępne, aby określić, jak ciepłe powinno być ciało. 3
Wielu osobom trzeba było mierzyć i rejestrować temperaturę, aby dowiedzieć się, jaka jest normalna. I wszystkie temperatury musiały być mierzone w ten sam sposób – standaryzacja, która nie istniała przez wiele lat. Pierwsze badanie temperatury człowieka opublikowano w 1868 roku i obejmowało dyskusję na temat temperatur u ponad 25 000 osób cierpiących na różne choroby. Większość temperatur mierzono pod pachą (w środkowej części pachy), co jest metodą notorycznie niedokładną. 4
Już na początku stosowania temperatury jako narzędzia diagnostycznego lekarze wiedzieli, że pacjenci nie tolerują niskich temperatur, choć choroba ta nie miała właściwej nazwy. Termin „hipotermia” pojawił się w druku dopiero około 1880 roku i był używany do określenia różnych rzeczy, od zimnych rąk po brak „tolerancji” zimna. Aż do XX wieku nie było to jasno określone, tak jak wiedzą to dzisiaj lekarze.
Wiadomo było, że hipotermia (choć nie miała nazwy) może być spowodowana narażeniem na zimno i od razu zidentyfikowano rolę zatrucia alkoholem w hipotermii. Pomysł, że hipotermia może wystąpić podczas operacji, jest stosunkowo nowoczesną realizacją. 5
Objawy hipotermii
Oznaki i objawy hipotermii zależą od ciężkości stanu. Na początku pojawiają się jedynie dreszcze i ogólne uczucie dyskomfortu. Pacjent może mieć niezdarne palce. 1
W miarę postępu hipotermia powoduje coraz większe problemy z małą motoryką, zmęczenie, dezorientację, utratę przytomności i ostatecznie śmierć.
Powoduje
Hipotermia jest spowodowana utratą większej ilości ciepła, niż organizm jest w stanie wytworzyć. Najczęstszą przyczyną hipotermii jest narażenie na zimne środowisko. Zimne otoczenie niekoniecznie oznacza przebywanie na świeżym powietrzu; osoby znieczulone mogą być bardziej podatne na hipotermię z powodu zmienionych mechanizmów termoregulacyjnych. Inne przyczyny lub czynniki ryzyka obejmują urazy lub rany chirurgiczne, zmęczenie i zatrucie alkoholem. W przypadku dzieci spanie w zimnych sypialniach może być czynnikiem ryzyka.
Diagnoza
Aby zdiagnozować hipotermię, konieczne jest zmierzenie dokładnej temperatury poniżej określonego progu. Połączenie rzeczywistej temperatury oraz oznak i objawów występujących u pacjenta pozwala określić, czy hipotermię można uznać za łagodną, umiarkowaną czy ciężką.
Zapobieganie
Zapobieganie hipotermii wymaga zachowania większej ilości ciepła, niż pacjent traci przez skórę. W leczeniu hipotermii stosuje się dokładnie te same techniki, które stosuje się w celu zapobiegania hipotermii, ale skutkuje raczej przekazywaniem ciepła do organizmu niż zatrzymaniem jego utraty.
Słowo od Verywella
W większości przypadków zapobieganie lub leczenie hipotermii można po prostu przeprowadzić, pod warunkiem że zostanie zidentyfikowany pacjent przebywający w zimnym otoczeniu, a następnie zostanie on wyniesiony z zimnego otoczenia (wchodzi do środka w chłodną noc) lub zostaną podjęte środki ostrożności w celu ciepło w ciele (koce, rękawiczki, kurtki i kubek gorącego kakao).
Łagodna hipotermia nie jest tak wielkim problemem, chyba że pozostanie nierozpoznana, ale niezwykle ważne jest, aby nie lekceważyć umiarkowanej lub ciężkiej hipotermii. Dreszcze są dobre. Oznacza to, że hipotermia jest jeszcze w fazie łagodnej i można ją łatwo odwrócić. Gdy dreszcze ustaną, należy potraktować sytuację poważnie i podjąć kroki w celu oszczędzania ciepła pozostawionego przez pacjenta, a następnie rozpocząć proces rozgrzewania.
Lepsze jest zimno i sucho niż zimno i mokro. Jeśli pacjent jest przemoczony, traci ciepło 25 razy szybciej niż w przypadku suchości. Zdejmij mokre ubranie. Zdejmowanie ubrania z poważnie zimnego pacjenta może wydawać się sprzeczne z intuicją, ale wyciągnięcie go z mokrego ubrania i owinięcie w coś suchego może uratować życie pacjenta.