Badanie ujawnia pochodzenie wirusa HIV

W dużej mierze przyjmuje się, że wirus HIV-1 powstał w wyniku hybrydyzacji (lub zmieszania) dwóch szczepów małpiego wirusa niedoboru odporności (SIV) — jednego pochodzącego od mangaby czerwonoczelnej, a drugiego od małpy wielkonosej. Uważano wówczas, że zhybrydyzowany SIV zainfekował szympansa Pan troglodytes w Afryce Środkowej, który następnie został przeniesiony na ludzi poprzez kontakt z krwią i/lub spożycie mięsa z buszu. 1

O chorobach odzwierzęcych

Choroby odzwierzęce, czyli te, które przenoszą się ze zwierząt na ludzi, nie są zjawiskiem rzadkim, a coraz więcej dowodów genetycznych sugeruje, że nawet odra, ospa i błonica mogą być wynikiem zakażenia międzygatunkowego. Salmonelloza , infekcja bakteryjna, która może rozwinąć się w stan definiujący AIDS , jest najlepszym przykładem, najczęściej będącym wynikiem spożycia skażonego mięsa, jaj lub produktów mlecznych.

Zgodnie z teorią naturalnego przeniesienia (znaną również jako teoria mięsa z buszu) uważa się, że wiele chorób odzwierzęcych przenoszonych przez krew zostało przeniesionych na ludzi w wyniku ukąszenia lub pocięcia myśliwego lub sprzedawcy mięsa z buszu podczas polowania lub uboju mięsa małpy jak mangabey czerwonogłowy. (Nawet dzisiaj na mangę i inne gatunki małp poluje się w celach spożywczych.) 2

Przed II wojną światową wielu mieszkańców Afryki Subsaharyjskiej było zmuszonych zwrócić się ku mięsu z buszu, ponieważ europejscy koloniści i handlarze pozbawili ich wielu tradycyjnych, udomowionych źródeł mięsa. Praktyka jedzenia mięsa z buszu przez okres dziesięcioleci prawdopodobnie zapewni SIV możliwość mutacji i rozwoju w ludzkim żywicielu jako wirus nowego poglądu, HIV. 2

Sekwencjonowanie genetyczne potwierdza pochodzenie geograficzne

Aby to ustalić, naukowcy porównali różnorodność genetyczną wirusów występujących w Basenie Konga, w tym w DRK i Kamerunie. Udało im się ustalić, że na podstawie wskazówek genetycznych i danych historycznych epidemia nie rozpoczęła się w Kamerunie, jak wcześniej sądzono, ale była wynikiem rozprzestrzeniania się wirusa między Kinszasą a Kamerunem w wyniku handlu rzecznego. 3

Badacze ostatecznie potwierdzili, że wirus znaleziony w Kinszasie wykazywał większą różnorodność genetyczną HIV-1 niż gdziekolwiek indziej – co wynikało z rozprzestrzeniania się szybko mutującego wirusa z człowieka na człowieka – a także najstarsze znane sekwencje genetyczne HIV-1.

Od lat dwudziestych do pięćdziesiątych XX wieku szybka urbanizacja i rozwój kolei uczyniły z Kinszasy stolicę transportową, co umożliwiło rozprzestrzenienie się wirusa HIV-1 po całym kraju, a wkrótce potem do Afryki Wschodniej i Południowej. Ślad genetyczny pozostawiony w tym okresie ilustruje rozprzestrzenianie się wirusa w całej DRK (kraju mniej więcej wielkości Europy Zachodniej), gdy ludzie podróżowali kolejami i drogami wodnymi do miast Mbuji-Mayi i Lubumbashi na południu oraz Kisangani na północy .

W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku stosowanie niewysterylizowanych igieł podskórnych w klinikach chorób przenoszonych drogą płciową oraz rozwój komercyjnego handlu usługami seksualnymi były jednymi z czynników szybkiego rozprzestrzeniania się wirusów, szczególnie w społecznościach górniczych, gdzie istniał (i nadal występuje) duża migrująca siła robocza.

W ciągu 20 lat systemy transportowe umożliwiające rozprzestrzenianie się wirusa były mniej aktywne, ale nie miało to większego znaczenia. Na początku lat 70. nasiona pandemii zostały już dobrze zasiane i szybko przedostały się do Ameryki Północnej i Europy dzięki wzmożonym podróżom lotniczym i oceanicznym.

Pierwsze przypadki AIDS wykryto w USA dopiero w 1981 r., a w 1983

 r. wyizolowano wirusa HIV-1.  Obecnie w wyniku globalnej pandemii doszło do ponad 75 milionów zakażeń, w wyniku których ponad 30 milionów zgonów. Według stanu na 2018 r. Wspólny Program Narodów Zjednoczonych ds. HIV/AIDS na całym świecie żyje z tą chorobą ponad 38 milionów osób. 5